Kmin rzymskiKmin rzymski

Systematyka[1]
Domena eukarionty
Królestwo rośliny
Klad rośliny naczyniowe
Klad Euphyllophyta
Klad rośliny nasienne
Klasa okrytonasienne
Klad klad astrowych
Rząd selerowce
Rodzina selerowate
Rodzaj kmin
Nazwa systematyczna
Cuminum cyminum L.
Sp. pl. 1:254. 1753
Synonimy

Cuminum odorum Salisb[2].

Zdjęcia i grafiki w Commons


Całe i zmielone nasiona

Kmin rzymski (kmin, kumin) Cuminum cyminum L. – gatunek rośliny jednorocznej, należący do rodziny selerowatych. Prawdopodobnie pochodzi ze wschodnich rejonów nad Morzem Śródziemnym. Nie występuje już w stanie dzikim, można go spotkać wyłącznie w uprawach[2].Spis treści [ukryj]
1 Morfologia
2 Zastosowanie
3 Zobacz też
4 Przypisy
5 Bibliografia

Morfologia[edytuj]
Pokrój
Roślina o wysokości do 0,5 metra.
Liście
Pierzaste, złożone z nitkowatych odcinków.
Kwiaty
Zebrane w baldach złożony z pokrywami i pokrywkami. Kwiaty promieniste, 5-krotne, o płatkach białych, czerwonych lub różowych, 1 słupek, 5 pręcików.
Owoc
Podwójnia rozłupnia z trudem rozdzielająca się na 2 rozłupki.
Zastosowanie[edytuj]
Roślina uprawna: w Polsce rzadko uprawiana, nie jest bowiem odporny na mróz (strefy mrozoodporności 9-12)[3] . Na większą skalę roślina uprawiana jest w Afryce Północnej, Azji, Ameryce Południowej i w Europie Południowej.
Roślina lecznicza: zawiera do 4% olejku eterycznego i flawonoidy. Owoce i ziele działają m.in. przeciwzapalnie, pobudzają serce i ośrodek oddechowy, pobudzają wydzielanie soków trawiennych, moczopędnie oraz napotnie.
Sztuka kulinarna: Używany jako aromatyczna przyprawa w Afryce Północnej, w zachodnich Chinach, Indiach, na Bałkanach, na Bliskim Wschodzie, w Meksyku i w Chile.

Kminek zwyczajny (Carum carvi L.) – gatunek rośliny dwuletniej należący do rodziny selerowatych (Apiaceae).Spis treści [ukryj]
1 Rozmieszczenie geograficzne
2 Morfologia
3 Biologia i ekologia
4 Nazewnictwo
5 Zastosowanie
6 Uprawa
7 Przypisy

[edytuj]
Rozmieszczenie geograficzne

Naturalny zasięg występowania[2]:
Afryka: Tunezja;
Azja: Afganistan, Armenia, Azerbejdżan, Bhutan, Chiny (Gansu, Hebei, Qinghai, Shanxi, Sinciang, Tybetański Region Autonomiczny), Gruzja, Indie (Kaszmir, Dżammu), Iran, Irak, Mongolia, Nepal, Pakistan, Rosja (Dagestan, Kamczatka, Kaukaz Północny, Kirgistan, Syberia, Tadżykistan, Turkmenistan, Republika Ałtaju), Turcja;
Europa: Albania, Austria, Belgia, Białoruś, Bułgaria, Czechy, Dania, Estonia, Finlandia, Francja, Hiszpania, Holandia, Litwa, Łotwa, Mołdawia, Niemcy, Norwegia, Polska, Rumunia, Słowacja, Szwajcaria, Ukraina, Węgry, Włochy, oraz kraje dawnej Jugosławii.

Poza tym obszarem spotykany w uprawie lub zdziczały. W Polsce pospolity, jest również uprawiany.
[edytuj]
Morfologia
Łodyga
Wzniesiona, bruzdkowana, mocno rozgałęziona, osiąga 30–70 cm[3] (1 m[4]) wysokości. Podłużnie żeberkowana.
Liście
Liście rozety i dolne łodygowe są długoogonkowe, górne – bezogonkowe, podwójnie- lub potrójniepierzastodzielne, o wąskich działkach. Ogonek liściowy przechodzi w pochwę, z której wyrastają dwa listki.

Pokrój, kwiatostany
Kwiaty
Drobne, białe (wyjątkowo zdarzają się różowe), zebrane w liczne baldachy złożone o 5-10 szypułach. Pokrywek brak.
Owoce
Rozłupnia, złożona z dwu oddzielnych niełupek, długości 4–6 mm, podwieszonych na wspólnym wieszadle za pomocą cienkich nici, które po wyschnięciu stają się kruche i łatwo obłamują. Owoce są w stanie dojrzałym brunatne, wydłużone, nieco zagięte ku stronie wewnętrznej, a na stronie zewnętrznej opatrzone 5 żeberkami.
Korzeń
Białawy, wrzecionowaty i mięsisty.
Gatunki podobne
Szalej jadowity (Cicuta virosa), trujący. Różni się mniej pierzastymi liśćmi o ostro ząbkowanym brzegu blaszki[3].
[edytuj]
Biologia i ekologia
Rozwój

Roślina dwuletnia. W pierwszym roku rozwija się rozeta liści podwójnie lub potrójnie pierzastych oraz gruby korzeń palowy. Roślina gromadzi w korzeniu substancje zapasowe. Jesienią, kiedy wchodzi w okres spoczynku, większość liści obumiera. Wczesną wiosną drugiego roku wyrastają liście odziomkowe, a następnie łodygi kwiatostanowe. Kwitnie od maja do czerwca. Owoce dojrzewają w pierwszej połowie lipca.
Cechy fitochemiczne

Nasiona zawierają 3–7%[4] olejku eterycznego. Głównymi składnikami olejku są: karwon (ok. 60%) oraz limonen (terpen), a także aldehyd kuminowy. Nasiona zawierają również flawonoidy, kwasy organiczne (w tym kwas kawowy), substancje azotowe (20%), cukry proste (3%), skrobię (4%), olej tłusty (12–20%), garbniki, żywice, woski.
Ekologia

Roślina obcopylna. Zapylana m.in. przez pszczoły.

W stanie dzikim rośnie na suchszych łąkach, przydrożach, miedzach i polanach. Hemikryptofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla rzędu (O.) Arrhenathertalia[5]. 

dziekuje za informacje, wiem ze juz nie jest to to samo  lecz prosilbym  o wiadomosci takie swojskie prosto z kuchni

np do czego ktory mozna stosowac, z czym najlepiej smakuje jak zmienia smak potrawy itp

używam 4 przypraw, które w nazwie mają rdzeń "kmin"

kminek zwyczajny - pospolity w Polsce; idealny wszędzie tam gdzie jest kapusta kiszona, dodaję też do gulaszów mięsnych i potraw ze strączkowymi; ulubione potrawy: żeberka w kapuście, zupa grochowa z kminkiem, zupa kminkowa;

kmin rzymski czyli kumin - lżejszy w smaku i aromacie od kminku, głównie używam kumin mielony do gulaszów i potraw ze strączkowymi inspirowanymi kuchniami płn-afrykańską, hinduską, arabską; ulubione potrawy: egipska zupa z czerwonej soczewicy, libijska sharba z harissą;

czarnuszka, czyli kminek czarny - dodaję do pieczonego chleba, do potraw z fasolą, soją i bobem; czasem do potraw mięsnych z baraniną i wołowiną; ulubione potrawy: kapusta włoska z soją, fasola po bordosku;

kminek koptyjski, czyli adżwan lub ajwain - aromatyczny, dodaję niwielkie ilości do potraw jeśli chcę uzyskać niepowtarzalną egzotyczną nutkę; ulubione potrawy: wieprzowina z soczewicą po birmańsku, zupa z wodorostów z krewetkami;

warto używać, moim zdaniem, te przyprawy w postaci prażonej; sypie się je wtedy na suchą patelnię i krótko praży aż zaczną wydzielać aromat.. kminek polski traci wtedy sporo agresji, której ziomale nie lubią.. ostatnio odkryłem wspaniałe połączenie prażonego kminku koptyjskiego z prażonym sezamem.. nie prażyłem wszak nigdy czarnuszki..

dziekuje, o to mi chodzilo

czy moge prosic o wiecej potraw do ktorych mozna dodac kmin lib kminek?

trudno tak rzucać przepisami, gdyż moje gotowanie polega głównie na improwizacji i kminki mogę dodać wszędzie, jeśli uznam to za stosowne..

poszukaj na WŻ lub innych stronach kulinarnych..

kminek lubią Węgrzy i Czesi.. lubię ichnie zupy lub gulasze i trudno ich nie lubić..

kumin znajdziesz w wielu przepisach kuchni afrykańskiej, arabskiej, hinduskiej, gruzińskiej, a czasem płd europejskiej i meksykańskiej itp.

dziekuje bardzo za rady, na pewno skozystam

Ze swojej strony mogę zaproponować to http://wielkiezarcie.com/recipe1760.html

interesujace, juz dodalem do ulubionych i wpisalem do menu na ten tydzien, dzieki !;-)

http://wielkiezarcie.com/recipe71420.html

link do mojego własnego kurczaka :)

kopytka z kminkiem są pycha

Polecam bardzo zupkę kminkową mojej mamy :) http://wielkiezarcie.com/recipe50174.html

Z tego so sama się przekonałam to wiem, ze to całkiem coś innego. Inaczej pachnie i smakuje. Przez pomyłkę wsypało mi się trochę kminu zamiast kminku do ciasta chlebowego. Może są fachowcy którzy sprecuzują zastosowanie kminu!

pozdrawiam

m

Ja dodaję kminu do kotletów mielonych