Spatzlonara to moja domowa ulubiona odmiana klasycznej carbonary. Jest w niej bardzo chudy podwędzany boczek, jest cebula, delikatna śmietanka zagęszczana żółtkami. Danie tak proste, że aż trudno uwierzyć, że może być smaczne. Niestety jest zbyt smaczne, żeby mu się oprzeć. Bomba kaloryczna, o której marzę, gdy nic mi się nie chce, a chłody doskwierają, psując humor. Taką spatzlonarę lubię przygotować gdzieś w leśnej głuszy poza miastem, w byle jakich warunkach i zjeść ją na pękającym ze starości drewnianym tarasie, otulona wytartym i rozciągniętym ze starości wełnianym swetrem.
Z boczku odkrój skórę. Mięso potnij ostrym nożem w paski. Przełóż na patelnię i na niewielkim ogniu wytop skwarki. Uważaj, aby nadmiernie się nie zrumieniły. Skwarki zsuń na brzeg patelni i dodaj pokrojoną w paski cebulę. Ze smażenia boczku powinna pozostać wystarczająca ilość tłuszczu do zeszklenia cebuli. Jeśli Jednak patelnia jest sucha, możesz dodać łyżeczkę masła lub oliwy. Zeszkloną cebulę spróbuj, jeśli nie jest słona, możesz oprószyć ją niewielką ilością soli. Wlej śmietankę roztrzepaną z żółtkami. Zagęszczaj na małym ogniu, wciąż mieszając. Jeśli sos wyjdzie zbyt zawiesisty, rozcieńcz go kilkoma łyżkami wody lub wywaru warzywnego. Przypraw pieprzem, wymieszaj z ugotowanymi spatzlami i podaj.
artykuł
przepis
galerię
film
