Uwielbiam pomarańcze - ich zapach i smak. Uwielbiam to, że sezon na nie przypada u nas właśnie w zimie, kiedy trudno o naprawdę smaczne owoce. Wtedy właśnie pomarańcze są najsłodsze i najbardziej soczyste. W marmoladzie z pomarańczy lubię to, że nie jest jednoznaczna. Nie jest to klasycznie słodki dżemik, a coś znacznie bardziej dojrzałego i wykwintnego. Pomarańcze należy bardzo dokładnie wyszorować pod gorącą wodą, następnie otrzeć z nich skórkę (ja od jakiegoś czasu mam specjalne do tego narzędzie, nazywany zester lub skrobak do cytrusów). Odkładamy ją na potem. Okrajamy z pomarańczy białe błoniaste skóry i kroimy je w duże kawałki. Cytrynę też okrajamy ze skóry (skórka nie będzie nam potrzebna) i kroimy jak pomarańcze. Wybieramy z owoców pestki.
Wrzucamy owoce do garnka, wsypujemy cukier i wlewamy wodę. Mieszamy i zostawiamy na średnio mocnym ogniu do zagotowania. Następnie dodajemy przyprawy i miód, zmniejszamy nieco ogień i gotujemy, co jakiś czas mieszając przez godzinę. Po tym czasie dorzucamy otarte skórki pomarańczowe, dokładnie mieszamy, znów zmniejszamy moc grzania i zostawiamy na gazie, aż marmolada nabierze pożądanej przez nas konsystencji. Kolor jej zrobi się głęboki, będzie błyszcząca i apetycznie gęsta.
Po usmażeniu wyciągamy imbir i co większe liście mięty.
Gotowa marmolada jest słodko-gorzka, ilość jej to nieco więcej niż 2 średnie słoiczki z przecieru pomidorowego. Wg mnie wystarczająca ilość, by przez jakiś czas raczyć się smakołykiem, bez ryzyka, że marmolada się zepsuje. Słoiczek zawsze można osobiście zwieńczyć i podarować komuś w prezencie. Pyszna z cieniutkimi naleśnikami, pszennymi bułkami lub tostami francuskimi.
artykuł
przepis
galerię
film
Pozdrawiam pomarańczowo :)
