..Rozwód po polsku

Kochani, tym razem podaję nie swój tekst ale jeden z ulubionych wiążących sie z czasami gdy w pewnym klubie, w mieście w którym mieszkam był kabaret, prowadzony  przez jednego z ówczesnych aktorów naszego teatru. Lata 60-te ...
W jednej ze scenek wykorzystaliśmy ten wierszyk. Byłem "mężem" recytującym ...pytano mnie póżniej (widzowie, również w pracy) "...stary kiedyś ty zdążył sie "hajtnąć"..."
Autor Kazimierz Zagórski, recytując swoje utwory w bardzo charakterystyczny sposób "zacinał" się, nie jąkał, a właśnie zacinał... bez emocji, modulacji głosu jak gdyby na zimno ale reakcje widzów na jego spotkaniach... Krótko mówiąc zawsze nawet korytarze były zajęte....

"Rozwód po polsku"

                                                                       Już jestem wolny!
                                                                          Siódmą dobę.
                                                          Rozwód się odbył bez kłótni, bez draki.
                                                                       Różnica poglądów.
                                                                         Na moją osobę.
                                                               Powód - to ja. Jako taki. Owaki!
                                                                Koniec niewoli dla ducha i ciała.
                                                                    Więc nie - nie na zawsze
                                                                     człowiek się zaprzedał!
                                                                        Sąd dał mi rozwód.
                                                                           Żona mi dała.
                                                                A Urząd Mieszkaniowy nie dał.
                                                            Można mieć w Polsce własne zdanie,
                                                              lecz trudno o mieszkanie na nie...

                                                                     Ale wszystko okay -
                                                                    znaczy: koniom lżej.
                                                        Bo choć razem dalej, za to w innej roli:
                                                                      Obcy mężczyzna.
                                                                        Obca kobieta.
                                                                       "Pani pozwoli!"
                                                                      "Pan pozwoli..."
                                                             "Od dzisiaj śpimy na waleta!"
                                                          Nic nas nie łączy - wszystko dzieli
                                                           z wyjątkiem wspólnej pościeli...
                                                          A więc maleńka dyskusja co do
                                                    kwestii "Czyj jasiek? Czyja poduszka?" -
                                                         i już oddycham pełną swobodą
                                                        na mej niezawisłej połowie łóżka.
                                                       Rano ocieram słodki sen z powiek:
                                                                  zbudził się inny - 
                                                                   wolny człowiek!

                                                           Wynika wprawdzie polemika,
                                                        która jest czyja połowa ręcznika -
                                                                   ale wytworna...
                                                           Nie psioczę, nie wrzeszczę.
                                                               Niech sobie nie myśli,
                                                              że kocham ją jeszcze!

                                                          ak oto tempora mutantur...
                                                        Ja teraz do niej jak do damy:
                                                              żadnych pogróżek,
                                                              żadnych awantur.
                                                     No, trudno, już się nie kochamy... 

                                                                 Przeciwnie: 
                                                       sprzątnę, wyniosę śmiecie...
                                                   Jak tu nie pomóc obcej kobiecie?!
                                                  Czasami z kwiaciarni jakieś zielsko.
                                                      A widząc minę jej zdziwioną,
                                                            uśmiecham się...
                                                             Uwodzicielsko!
                                                Niech wie, psiakrew, że nie jest żoną!

                                                 I tak mi fajnie, aż zacieram ręce...
                                                    Nikt mi nie gdera, nie poucza.
                                                 Tam niezależna kobieta w łazience,
                                                         tu ja - niepodległy
                                                      przy dziurce od klucza!
                                               (Nie bez powodu, nie bez chrapki:
                                                  zawsze lubiłem obce babki!)

                                               Wytężam nieco wzrok, bo krótki...
                                                  Ładne, cholera, te rozwódki!
                                                          Ponętna kibić -
                                                            i ramiona...
                                                  Od razu widać, że nie żona! 

                                                    A ona także teraz bywa
                                                   i jakaś milsza, i troskliwa.
                                                Raz nawet, widząc me amory,
                                                         spytała mnie:
                                                     "Czyś ty nie chory?"

                                               I tylko z żalem wspominamy,
                                              smażąc we dwoje karmenadle,
                                                lata stracone już na amen
                                                 w strasznym małżeńskim
                                                       naszym stadle:
                                            nic - tylko żarliśmy się co dzień,
                                             wieczne pretensje i problemy...
                                                       A dziś? Inaczej!...
                                                       Miło, w zgodzie...
                                              Może się nawet pobierzemy?