Symbolika Wigilijna

Gwiazdka Wigilijna: wieczerza wigilijna rozpoczyna się, gdy na niebie ukaże się pierwsza gwiazdka. Na pamiątkę Gwiazdy Betlejemskiej.

Wolne miejsce przy stole: powszechny zwyczaj pozostawiania wolnego miejsca przy stole wigilijnym. Miejsce te przeznaczone jest dla wędrownego przybysza.

Łamanie się opłatkiem: najważniejszym momentem wieczerzy wigilijnej w Polsce jest obyczaj łamania się opłatkiem. Opłatki są wypiekane w klasztorach po ich poświęceniu są roznoszone po domach. Można je też kupić w kościołach parafialnych. Zwyczaj łamanie się opłatkiem następuje po złożeniu sobie życzeń, po których często się wspólnie modli. Zwyczaj ten uczy, że należy się dzielić ostatnim kawałkiem chleba. Wzajemne poświęcenie się jednych dla drugich. Składa się życzenia oraz wybacza wzajemne urazy.

Parzysta liczba osób: do tradycji wigilijnej należy, aby do stołu zasiadała parzysta liczba osób. Nieparzysta liczba osób przy stole miała wróżyć dla jednego z nich niepomyślność. Unikano liczby trzynaście, ponieważ trzynastym uczestnikiem Ostatniej Wieczerzy był Judasz. Dawnym zwyczajem zasiadano według wieku albo hierarchii. Według wieku, aby w takiej kolejności schodzić z tego świata, a według hierarchii, dlatego, że osoba o najwyższej pozycji w rodzinie rozpoczynała wieczerzę.

Liczba potraw: Według tradycji liczba potraw na wigilijnym stole powinna być nieparzysta, np 7-jako siedem dni tygodnia, 9- na cześć dziewięciu chórów anielskich. Jednak wyjątkowo dopuszczalna była ilość 12 potraw na cześć dwunastu apostołów. Nieparzysta ilość posiłków miała zapewnić dobrą prace lub urodzaj w przyszłym roku. Było trzeba spróbować wszystkich potraw, aby nie zabrakło którejś z nich podczas następnej wieczerzy wigilijnej.

Prezenty: Zwyczaj dawania prezentów w wigilijny wieczór ma długą historię, między innymi prezenty przynieśli Dzieciątku do szopki pasterze oraz troszkę później Trzej Królowie. Obdarowywanie się prezentami przez Kościół nazwane zostało Gwiazdką.

Kolędy: Kolęda ma swoją długa historię, sięgającą czasów rzymskich. Pierwszy dzień każdego miesiąca nazwano calendae. Od tego łacińskiego słowa pochodzi również nazwa kalendarza jak i kolędy.
Uroczystości na cześć przywitania Nowego i pożegnania Starego Roku Słowianie nazywali je Godami. Święta te obchodzone były zawsze z wielką radością i pieśnią na ustach. Pieśni te przez lud były nazwane kolędą i nie miały początkowo charakteru religijnego. Dopiero po przyjęciu chrześcijaństwa nazwa Godów objęła i święta Bożego Narodzenia. Wówczas do świeckiej kolędy zaczęła wkraczać tematyka bożonarodzeniowa. Z tego właśnie przemieszania dawnych świeckich pieśni noworocznych i nowych o tematyce religijnej powstały proste, piękne i melodyjne ludowe kolędy.

Bahus

źródło Kalendarz małolata