W dzieciństwie nie znosiłam pierogów z ziemniakami. Podawała je na tradycyjną wieczerzę wigilijną moja ulubiona ciotka. Dziwiło mnie wówczas mąki w cieście z mączystym farszem. Po wielu latach, jakie upłynęły od tamtych poczęstunków, sama zapoczątkowałam tradycję ziemniaczanych pierogów. Trafiła do nich jednak jeszcze cebula z wyraźnym maślanym posmakiem. Cebula, jak się okazało zmieniła wszystko, przeistaczając mdłe i mało wyraziste w smaku danie, w świąteczny rarytas.
Mąkę wymieszaj z solą, posiekaj z masłem. Cienkim strumykiem wlewaj ciepłą wodę, jednocześnie lekko zagarniając składniki do środka. Zagniataj ciasto kilka minut aż stanie się elastyczne i z łatwością odchodzące od ścianek naczynia, lecz wciąż miękkie. Do wyrobienia można też użyć robota kuchennego z hakiem. Ciasto przykryj czystą lnianą ściereczką, aby nie wyschło.
Farsz powinien zostać przygotowany wcześniej.
Ziemniaki ugotuj w osolonej wodzie. Odcedź, odparuj i utłucz lub przeciśnij przez praskę (nie miksuj, aby nie stały się ciągnące i gumowe).
W czasie gdy ziemniaki się gotują obierz, posiekaj i zeszklij na połowie masła szalotki. Osól w trakcie smażenia. Gdy cebula nabierze złotego koloru, przełóż ją do tłuczonych ziemniaków i wymieszaj.
Kulę ciasta podziel na 3 części. Każdą rozwałkuj cienko, podsypując mąką. Wykrawaj niewielkie kółka, na środek każdego nakładaj łyżeczkę farszu ziemniaczano-cebulowego, rozpłaszczaj. Dokładnie sklejaj brzegi pierożków.
Pierogi gotuj w dużej ilości osolonego wrzątku przez kilka minut od momentu wypłynięcia.
Podawaj gorące bez dodatków, ze śniadaniowym serkiem typu Almette, z chrupiącymi skwarkami z chudego boczku i kleksem gęstej wiejskiej śmietany lub polane niewielką ilością sklarowanego masła.
artykuł
przepis
galerię
film
